Wędrówka po Górach Stołowych była naszym pierwszym wypadem w góry podczas urlopu w 2022 roku. Chcieliśmy wejść na Szczeliniec Wielki, który zaliczany jest do Korony Gór Polski. Jednak wędrówki nie zaczynaliśmy najkrótszą drogą od Karłowa, a od strony Radkowa przez wodospad na potoku Pośna.
W drugi dzień naszego urlopu wstaliśmy wcześnie, aby udało się nam dojechać na niewielki parking, na którym szybko mogłoby zabraknąć miejsca. Zjedliśmy śniadania i zrobiliśmy prowiant na drogę, a następnie wskoczyliśmy do samochodu i gdy jeszcze większość ludzi spała, ruszyliśmy w stronę Radkowa.
Góry Stołowe
Gdy dojechaliśmy na leśny parking, z którego rozpoczynaliśmy naszą wędrówkę po Górach Stołowych, okazało się, że zaparkowany był na nim tylko jeden pojazd. Tym pojazdem był kamper, więc chyba ktoś tu nocował.
Z parkingu zielonym szlakiem ruszyliśmy w stronę wodospadu Pośny. Ten początek trasy to był spacerek, który trwał tylko chwilę. Szybko dotarliśmy do wodospadu, ale nie byliśmy tu długo. Ten niezbyt urokliwy wodospad ominęliśmy i ruszyliśmy dalej przed siebie.
Kolejna część trasy była już trochę trudniejsza, w szczególności, gdy trzeba było omijać błoto i powalone drzewa. Po drodze mijaliśmy różne formy skalne jak Skalne Wrota Pośny, ale również ruiny, o których nie udało mi się znaleźć informacji. Nie wiem, co w tych zabudowaniach się mieściło.
Za pierwszymi z tych ruin skończył się zielony szlak, a my weszliśmy w niebieski. Ten doprowadził nas najpierw do asfaltowej drogi, którą kawałek się przeszliśmy, a następnie ponownie weszliśmy na leśną ścieżkę, która wzdłuż podnóża Szczelińca Wielkiego, doprowadziła nas do miejsca, gdzie pojawiło się więcej osób. Były to schody do schroniska. Dopiero tutaj kogoś spotkaliśmy, a tak przez całą drogę szliśmy sami.
Wraz z innymi turystami dotarliśmy do schroniska, gdzie zrobiliśmy sobie krótką przerwę na kawę. Następnie obeszliśmy tarasy widokowe, kupiliśmy bilety wstępu do labiryntu i ruszyliśmy pochodzić pomiędzy skałami. Mojej żony tu jeszcze nie było, ale ja byłem dawno temu na wycieczce szkolnej w podstawówce, więc miałem jakieś porównanie.
Przy kasie ktoś narzekał, że szkoda pieniędzy na taką atrakcję i odszedł, ale myślę, że jednak warto się tu wybrać. Tylko dobrze by było zrobić to poza sezonem, ponieważ w sezonie jest za dużo ludzi, choć sami byliśmy tam dosyć wcześnie. Podejrzewam, że później było dużo więcej osób.
Obeszliśmy trasę turystyczną, wchodząc na dostępne tarasy widokowe i przechodząc przez szczeliny i skierowaliśmy się do wyjścia. Trasa przez Szczeliniec Wielki jest jednokierunkowa i kończy się stromymi schodami. Później spacerkiem schodzi się do skrzyżowania szlaków, gdzie znajdują się toalety.
Na skale w pobliżu tego skrzyżowania zrobiliśmy sobie przerwę na kanapkę i kawę, a następnie czerwonym szlakiem, a później niebieskim ruszyliśmy w stronę parkingu, na którym zostawiliśmy samochód.
Dłuższa część tej trasy to był spacerek. Dopiero gdy doszliśmy do asfaltowej drogi, którą mijaliśmy wcześniej w innym miejscu, zaczęło się ostrzejsze zejście. W niektórych miejscach trzeba było nawet bardziej uważać, schodząc po skałach. Tutaj też mijaliśmy ogromne skały.
Gdy doszliśmy na parking, okazało się, że jest cały zapchany, a jeszcze inni na niego wjeżdżali z nadzieją, że znajdą wolne miejsce. Niestety musieli szukać innego miejsca. Nasze miejsce, bardzo szybko zostało zajęte przez innych turystów.
Wideo z wejścia na Szczeliniec Wielki
Mapa
Góry Orlickie
W południe wróciliśmy do Dusznik-Zdroju, więc mieliśmy jeszcze wiele godzin przed sobą. Odświeżyliśmy się po wędrówce, zjedliśmy obiad i trochę odpoczęliśmy. W tym czasie udało mi się namówić żonę na kolejny wypad w góry. Chciałem wejść na kolejny szczyt z KGP, na który zapowiadała się szybka droga.
Samochodem podjechaliśmy na parking pod Sołtysią Kopą. Z tego parkingu jest świetny widok na Duszniki-Zdrój, czy Góry Stołowe w oddali. Stąd zielonym szlakiem ruszyliśmy w stronę Orlicy.
Początek trasy prowadził asfaltową drogą, więc trzeba było na jadące samochody. Później po wejściu w las zaczęło się ostrzejsze podejście, ale mało wymagające. Szybko dotarliśmy do ruin po dawnych schronisku, a następnie wieży widokowej na Orlicy, ale ją ominęliśmy. Przeszliśmy kawałek dalej do pomnika o kształcie ściętego ostrosłupa, który upamiętnia wejście na Orlicę Józefa II w 1779 roku, Johna Quincy Adamsa w 1800 roku i Fryderyka Chopina w 1826 roku.
Spod pomnika wróciliśmy pod wieżę, ale idąc inną ścieżką. Następnie weszliśmy na szczyt wieży, skąd roztaczał się piękny widok na pobliskie Góry Orlickie, ale również Bystrzyckie, Stołowe, Sowie, Bardzkie, Masyw Śnieżnika, a przy dobrych warunkach można również zobaczyć Śnieżkę w Karkonoszach.
Świetne miejsce na spędzenie czasu, co też zrobiliśmy, oczekując na zachód słońca i czytając książki, które ze sobą zabraliśmy. Nie doczekaliśmy się jednak zachodu słońca. Zrobiło się nam zimno, a nie zabraliśmy ze sobą kurtek i długich spodni. Bluzy nie wystarczyły. W związku z tym zaczęliśmy schodzić na parking.
Przed zmierzchem wróciliśmy do pokoju, gdzie oglądając filmy w telewizji, miło zakończyliśmy pierwszy dzień, w który zdobyliśmy dwa szczyty z Korony Gór Polski. Następnego dnia czekał na nas kolejny szczyt z listy KGP, Jagodna.
Wideo z wejścia na Orlicę
Mapa
Spis treści
- Przyjazd do Dusznik-Zdroju
- Wędrówka przez Jagodną w Górach Bystrzyckich
- Lenistwo w Dusznikach-Zdroju
- Wędrówka na Śnieżnik
- Płoska, Rudawiec i Kowadło w jeden dzień
- Zwiedzanie Kłodzka i wejście na Kłodzką Górę
- Spacer po Dusznikach-Zdroju
- Z Dusznik-Zdroju do Kamiennej Góry przez Wałbrzych
- Wejście na Skopiec i Skalnik oraz spacer po Kolorowych Jeziorkach
- Wędrówka na Waligórę i Chełmiec
- Wędrówka na Wielką Sowę i Borową
- Odpoczynek w Kamiennej Górze
- Powrót do domu z urlopu w 2022 roku
